9: La Red, Paradijs op de Wereld voor Migranten

Voici une nouvelle d’un niveau plus haut que les autres (niveau intermédiaire: B1/B2). Pour les traductions, vous pouvez vous rendre sur le site de Van Dale

La Red, Paradijs op de Wereld voor Migranten

 

“Hier zijn we eindelijk aangekomen!” zei ik tegen Lucia en Jana, de Italiaanse en Tsjechische meisjes met wie ik voor Passerelles werkte. “Laten we onze fietsen op de zijkant leggen.”

Toen onze drie fietsen op slot waren, keken we meer aandachtig naar onze omgeving. We waren vlak voor een huis aangekomen. Er waren al redelijk veel mensen buiten. Er was een balkon met een paar mensen onder wie een punk. Ze leken zich allemaal af te vragen wie we waren. Het was duidelijk dat het de eerste keer was dat we er waren. Al de andere mensen kenden de plek goed. We waren buitenstaanders.

“Wat doen we nu?” Vroeg ik de twee meisjes.

“We moeten ons aankondigen, neem ik aan?” Antwoordde Lucia.

Ik kwam nader bij een jongen die van Afghanistans afkomst leek te zijn.

“Hallo”, zei ik in het Frans, “Kossivi van Passerelles heeft ons hier naartoe gestuurd. Ken je hem misschien?”

Hij liet ons weten dat het geen Frans sprak en antwoordde iets in het Duits.

“Wel, jij aan de beurt onze vertaalster de zijn!” zei ik tegen Lucia. Ze kwam naderbij en voerde het gesprek in het Duits, zeggend wie we waren. De jonge zei dat we naar binnen mogen. We dankten hem en gingen verder.

Al deze onbekende gezichten waakten onze verlegenheid. We durfden niet echt naar binnen met al die mensen die zich afvroegen wie we waren en wat we hier deden.

Na een paar onzekere stappen en verlegen oogcontacten met de mensen, gingen we naar binnen. Het was een vreemd huis. Er waren op zijn minstens twintig mensen in het huis (op deze verdieping), iedereen leek de plek goed te kennen en iedereen te kennen. Op de muren waren veel tekeningen en dingen opgeschreven, positieve berichten over liefde, vriendschap, kennis, samenwerken enz. Aan de tafel waren een paar mensen gerechten aan het klaarmaken. Kossivi, die aan Passerelles werkt en die ons had verteld dat er hier vegetarische gerechten zouden zijn, had ons verteld met de mensen te praten en ons aan te kondigen. Ik ging naast een vrouw om ons aan te kondigen.

“Allo!” zei ik in het Frans.

De vrouw leek verbaasd en keer zich langzaam om. Ze was een vrouw van een jaar of 25-30.

“Allo!” antwoordde ze.

“We zijn vrijwilligers en werken bij Passerelles. Kent u Cosivi? Hij heeft ons aangeraden hier naartoe te komen om de plek te zien en om mensen te ontmoeten.”

“Ja, ik ken hem wel!”

Dan schakelde ik naar het Engels zodat onze Tsjechische vriend het gesprek ook kon volgen. “Ik heet Guillaume, ik kom uit België. Hier is Lucia uit Italië en Jana uit Tsjechië. We werken bij Passerelles als leerkrachten voor het Frans, het Engels en het Duits en organiseren conferenties en speciale avonden.”

“Ik ken Passerelles en Kossivi goed. Hier organiseren we gelijkaardige activiteiten. Zoals jullie op de muur kunne zien, organiseren we gratis lessen voor het Frans, Engels, Duits maar ook wiskunde, voor alle niveaus. Iedereen mag komen en meedoen. De leerkrachten zijn vrijwilligers. Andere activiteiten, afhankelijk van de aanwezigen, worden ook georganiseerd. We vragen geen geld. Deze plek bestaan dankzij de mensen die vrijwillig willen werken. Iedereen is welkom activiteiten voor te stellen, jullie ook indien jullie dat wensen!”

“Het is leuk te zien dat Passerelles niet de enige vzw is die zulke activiteiten en lessen voor migranten organiseert. Het is tof dat Zwitserland dat doet!”

“We zijn niet de enigen, andere organisatie doen gelijkaardige activiteiten! In Zwitserland en hier in Fribourg zijn er veel dingen aan de gang!”

We praatten nog verder met deze vrouw en nog met andere mensen. We praatten over de verschillende activiteiten en conferenties die de twee vzw’s organiseren en nog over alles en nog wat. Het was dan het moment om te eten. De vrouw met wie we hadden gepraat vroeg iedereen om aandacht.  Ze bedankte de mensen die de avond mogelijk hadden gemaakt en diegenen die hadden gekookt. Daarna mochten we gaan eten. Alles lag op tafel en was gratis. Iedereen mocht eten, wat zijn afkomst ook was. Er was van alles: mensen uit Fribourg, migranten, vrijwilligers zoals wij, kinderen, …

Na het eten gingen we naar boven om te zien wat er te zien was. We kwamen een kleine kamer binnen waar maar één persoon zat te eten. Het was een man van een jaar of dertig. Hij was een migrant en we besloten met hem te praten. Als vrijwilligers van AIESEC (een organisatie die vrijwilligers, maar ook werknemers, in de hele wereld vindt om voor projecten te werken. Het organiseert nog veel andere types projecten in veel landen) wilden we buitenlanders ontmoeten alsook migranten om hen te helpen en hun verhaal te horen. Met de migrant die we net hadden ontmoet, praatten we voor ongeveer een uur over alles: ons leven, wat we doen, waar we allemaal vandaan komen, onze toekomst, alles.

Op het einde van de avond zullen we hebben opgemerkt dat het huis voor veel mensen open staat. Niet alleen migranten zijn er welkom. Iedereen mag er komen en met de anderen eten, spelen, dansen, lessen volgen (of lessen geven), …